Heb ik jullie al verteld dat ik al 26 jaar samen ben met mijn GROTE liefde? (en dacht dat het dit jaar 25 jaar was en we daardoor ons JUBILEUM miste…) 

Nee? 

Nou hier komt hij….

Het was 1999 en ik had net ervaren dat VERKERING hebben toch wel lastig was. Ik besloot dat ik hier voorlopig niet aan zou beginnen en zeker nooit meer met iemand van SCHOOL… En omdat ik zou gek was op VERGELIJKEN en helemaal gek was op de serie DAWSON’S CREEK bedacht ik een andere missie. Ik ging op zoek naar een ‘eigen’ Dawson. Voor wie de serie niet kent, dit was een populaire tienerserie die begint met een onafscheidelijke hechte vriendschap tussen Joey en Dawson. En dat wilde ik natuurlijk ook. Een vriendschap met een jongen, hoe fijn zou dat zijn?! Het liep alleen iets anders. Ik vond een Dawson, hij leek er zelf op! Hij zat in de andere klas maar we kende elkaar van de lessen economie vorig jaar. We kletste samen, fietste samen, ik gaf hem zelfs advies over meisjes… dit kon niet mis gaan…  Maar hij was echt wel heel leuk, kletste echt wel heel fijn, ik voelde me super veilig, maar ik denk iets te leuk. Oeps ik werd VERLIEFD… en niet een beetje maar heel ERG. Na lang wachten kreeg ik mijn eerste KUS en zei hij hierbij, ‘als het voor één avond is dan zeg ik dat er altijd bij’… Oh wacht even, dat betekende dus dat het niet voor één keer was…. WOEHOE ik had VERKERING!

We slaagden allebei voor onze MAVO. Ik ging werken en leren bij de BIJENKORF om te weten dat ik toch weer naar school wilde. Deed de opleiding onderwijsassistent en daarna PABO. Kochten onze eerste huis, kregen een zoon én een dochter. Jer vroeg me, met hulp van onze oud-leerkrachten, ten HUWELIJK op onze OSG. We trouwden en ondanks dat het’ af’ leek, verlangde ik naar een derde kindje. Ik sprak met mezelf af dat als het zou REGENEN op de trouwdag, we hiervoor zouden gaan (zonder hormonen), het lot zou beslissen…

Het werd een zonovergoten INDIAN SUMMER herfstdag. Vol liefde en oprecht één van de mooiste dagen van mijn leven. Geen regen dus… maar de wens bleef en februari 2015 zei Jer ‘JA ik voel het ook, we gaan er weer voor (met hormomen…). En werd het dus écht COMPLEET toen op 5 januari 2016 onze derde kindje werd geboren.

Jer, mijn WOONBOOT, mijn maatje, mijn liefde, mijn alles!

In mijn veilige HAVEN liggen veel ‘bootjes’, soms voor even (DANK voor al het leuks, wat was het fijn dat jij er was), soms voor het leven (zelfde bloed, zelfde gekkies, wat hou ik van JOU), soms uit hetzelfde hout (OHANA familie), sommige al voor jaren (SCHOOLMOEDERS wat zijn jullie leuk), sommige weer terug (hallo leukste JEUGDVRIENDIN!), sommige vaarde weg (veel LIEFDE!).  Allemaal hun eigen kleur en soort. Wat HOU ik van mijn bootjes, jullie maken mijn leven LEUK en FIJN!